Een eigen huis!

Salamat soré (goedemiddag)

Inmiddels is het alweer bijna 2 weken geleden dat ik mijn vorige blog schreef, de tijd vliegt. Dit komt omdat ik alweer veel leuke en mooie dingen heb gedaan de afgelopen tijd.

Inmiddels alweer 2 lesdagen gehad op de universiteit, we leren stukje bij beetje de taal. Mijn eerste indruk, dat het een moeilijke taal is heb ik toch al een beetje veranderd. Ze kennen hier namelijk geen verleden tijd en als je iets zegt in het meervoud zeg je het gewoon twee keer. Ook het tellen is hier best makkelijk, als je tot 10 kunt tellen kun je oneindig doortellen. Ze zeggen hier namelijk gewoon 3, 1 en dat is dan 31.

Ook de supermarkt hebben we na 2 weken een keer bekeken. Nu we eigen huisje hebben is het toch wel handig om wat in huis te hebben, in plaats van elke avond uit eten (dit kost gemiddeld 30.000 rupiah, €1,80). Ik ging hierheen met het idee dat ik elke ochtend, middag en avond rijst moest eten, maar dat valt gelukkig mee. Ze hebben hier zelfs brood en Nutella. Al moet je hier nooit garlic bread bestellen, je krijgt dan namelijk 2 plakken brood met wat teentjes knoflook, niet echt een succes haha.

Inmiddels zit ik nu 4 dagen in een eigen huis (een roze), wel fijn om allemaal een eigen kamer te hebben. Het is helemaal opgeknapt, nieuwe keuken, badkamer, toilet (gelukkig een normale westerse) en (bijna) alle gaten zijn dichtgemaakt. De eerste avond kwamen we gelijk al een kakkerlak tegen.. Allemaal gillen en niemand die hem wou oppakken en weggooien. Uiteindelijk kroop die in een gaatje, waar ik wc papier in heb gedaan. Volgens mij heeft dit niet geholpen er liep er net namelijk een op mijn kamer, gelukkig hebben we spray gekocht zodat ik dat erop kon spuiten en hij dood ging, YES!

Inmiddels heb ik samen met Jasmijn de eerste sportlessen gegeven. Wat een fantastische en mooie ervaring. De eerste les hebben we politie en boefje gedaan. In Nederland ligt er vaak een pittenzakje op een pion die je dan als boef moet pakken, hier hebben we het met een lege fles gedaan. Ze vonden het geweldig, iedereen stond te springen en zelfs Ketut (de enige leraar die hier Engels spreekt en ons helpt met vertalen) en de sportleraar deden mee en stonden met een lach op hun gezicht toe te kijken. Dit was wel even een wauw momentje, dat ik ze met zoiets al zo gelukkig kan maken. Ook fopbal was een succes, er werd veel gelachen. Na het geven van de sportlessen werd ons gevraagd om een Engelse les te geven, dit hebben we ongeveer 3 kwartier gedaan. We hielpen ze met tellen en wezen voorwerpen aan zodat zij ons in het Engels moesten vertellen wat het was. Lesgeven in het Engels is best lastig als je het niet naar het Balinees kunt vertalen voor de kinderen. Deze week hebben we een ander spel gedaan. De leerlingen moesten 2 teams maken en vervolgens lege flessen omgooien met een bal bij de tegenstander. Het was ingewikkeld uitleggen, maar nadat ze doorhadden hoe het precies moest vonden ze ook dit een leuk spel. Bijna alle spellen die wij geven zijn nieuw voor hun, omdat ze zelf weinig en eentonig sporten en spelen met elkaar.

Op de school in Bengkala zijn natuurlijk ook dove en slechthorende kinderen aanwezig. Hier kan ik nog niet zo goed mee communiceren, omdat de gebarentaal toch best ingewikkeld is. Mijn naam zeggen via de letters van het alfabet is niet nodig, ze hebben namelijk zelf al iets bedacht. Ze wijzen met hun wijsvingers naar hun wang en prikken er dan in, ze bedoelen hiermee mijn kuiltjes in mijn wangen. Wanneer een leraar of leerling dit doet, weten ze gelijk dat het over mij gaat.

Vorige week dinsdag vertelde Ketut de leerlingen dat ik vrijdag jarig was. Ze begonnen voor me te zingen, heel lief. Ze bleven maar doorgaan en kwamen me daarna allemaal een handje geven. Ook deze week begonnen ze weer te zingen toen ik binnenkwam!

Donderdag op vrijdagnacht ben ik met een paar meiden naar een kroegje in Lovina gegaan om daar om 24.00 uur mijn verjaardag in te luiden. Toch wel raar om dat hier te vieren, met mooi weer. Er werd voor me gezongen en we kregen allemaal drankjes. Om 2 uur zei een Balinees tegen mij dat er een feest was op het strand ter ere van mijn 21e verjaardag. Met een andere groep studenten vertrokken we naar het strand om de avond voort te zetten. Er zaten 2 jongen bij een kampvuur met een gitaar en gingen zingen. Het was een gezellige avond.

Vrijdag vertrokken we al vroeg richting Kuta (een plaats in het zuiden van Bali) om daar nogmaals mijn verjaardag te vieren. We hadden de toeristische route genomen, het was een mooie, avontuurlijke en bijzondere tocht. We reden door allemaal kronkelweggetjes, dwars door de sawa’s en bergen en ondertussen liepen er apen langs de weg. Het leek wel alsof ik door de afbeeldingen van Google reed. In het zuiden ook nog naar de Tanah Lot geweest, dit is een tempel die in het water ligt. Mooi om te zien! Na een reis van ongeveer 7 uur waren we eindelijk in ons hotel. Een wat primitiever hotel dan ik had verwacht. Er kwam bijvoorbeeld geen water uit de douche, dus dan maar elke keer een pannetje vullen onder de kraan en die over je heen gooien. Toen we lekker zaten te eten bij een tentje liep er een man langs met slangen, na enige twijfel toch besloten om hem vast te houden en ermee op de foto gegaan. Nooit verwacht dat ik dat ooit zou doen..

Verder de avonden van het weekend lekker gefeest. Kuta is namelijk het Australische Lloret. 2 onwijs leuke nachten gehad en mijn verjaardag hier gezellig kunnen vieren. Een verjaardag om nooit meer te vergeten!! Overdag lekker aan het strand kunnen genieten van de zon.

Maandag gingen we weer terug naar het noorden, dit keer via de snelle route. Onderweg een tros bananen gekocht en deze gevoerd aan de apen. Een keer wat anders dan brood geven aan de geiten op de kinderboerderij. Ook op de terugweg nog langs een tempel in Tabanan geweest, een mooie maar kleine tempel. Na onze aankomst in Singaraja konden we eindelijk in ons eigen huis. Eerst met een busje onze koffers opgehaald. Dit is een busje die aan de zijkant open is en waar achterin gewoon een bankje is gemaakt zodat je er met zoveel mogelijk mensen in kunt zitten. De plaatselijke taxi eigenlijk.

We hebben ook achterburen, met hanen.. Wel echt zielig om te zien hoe zij daar leven, ze leven namelijk onder golfplaten en zoeken spullen tussen vuilnis. Wat hebben wij het dan eigenlijk ongelofelijk goed!! We wonen aan een rivier en zij staan eigenlijk bij ons in de achtertuin. Als de rivier in het regenseizoen te hoog wordt moeten ze het huis uit, omdat het overstroomt. We hebben al besloten dat als wij terug moeten naar Nederland wij onze aangeschafte spullen aan hun willen geven (kussens, dekens etc.).

Morgen vertrekken we met de hele groep naar de Gili eilanden. Vanuit daar reizen we verder naar Lombok, om daar wat mooie plekken te bezichtigen.

Sampai jumpa